Bajina Bašta je grad u zapadnoj Srbiji, na desnoj obali reke Drine, ispod planine Tare i sedište istoimene opštine u Zapadnoj Srbiji. Nalazi se na 43.57′ severne geografske širine i 19.33′ istocne geografske dužine. Opština ima po popisu 2002.god 29.049 a u samom gradu živi 9.525. Površina opštine je 670 km2. Naselje je nastalo na nadmorskoj visini od 257 metara, a klima je umereno kontinentalna. Nekada preiferni i poluzatvoreni region vremenom je postao znacajan centar sumarstva, elektroprivrede i turizma Srbije.
Bajina Bašta je povezana asfaltnim putevima preko prevoja Kadinjača ( 880 m ) sa Užicem u dužini od 40 km, koji je središte Zlatiborskog okruga, preko prevoja Debelo brdo ( 1090 m ) sa Valjevom u dužino od 66 km, i dalje sa Beogradom koji je udaljen 170 km od Bajine Bašte. Dolinom Drine Bajina Bašta je povezana sa Ljubovijom, Loznicom i Šapcom.
Bajina Bašta
Malo je u ovoj našoj zemljici Srbiji takvih mesta na kojima su i Bog i priroda narodu, na tako malo prostora, podarili toliko lepote i toliko rajskih ukrasa kao što je to slučaj sa varošicom Bajina Bašta i sa prostorom oko ovog grada. Malo je na ovim prostorima i takvih skladnih, vešto ukomponovanih urbanih celina kao što je sam grad Bajina Bašta koji je nekako sav utonuo u zelenilo u pitomoj dolini pored Drine, pa ostaje nejasno kako je toliko kuća, zgrada, niskih solitera, širokih ulica moglo da nikne na tom prostoru, a da on ipak malo izgubi od onog iskonskog, prirodnog…
I kad se sve to sagleda, ne zna se je li lepši sam grad, ili je lepša Drina što teče ispod grada, ili drinska jezera, ili predivna planina Tara sa nacionalnim parkom i u svetu jedinstvenom Pančićevom omorikom, koju je čuveni biolog otkrio 1875. godine, na strmim padinama klisure Belog Rzava…
Kućica na Drini
Već tri decenije, “Kućica na steni”,predstavlja jedan od najoriginalnijih i najsimpatičnijih kutaka i autentični simbol našeg grada. Davne 1968., uz pomoć nekolicine drugara, zaljubljenika u reku, na velikoj steni na sredini Drine, preko puta “Zorčine barake”(danas kafane “Kod dve lipe”), podigao ju je Milija Mandić zvani Gljiva. Napravili su skromnu drvenu kućicu u kojoj su mnogobrojni bajinobaštanski đaci i studenti provodili veliki deo svog letnjeg školskog raspusta. Od tada do danas, generacije devojaka i mladića započinjali su svoje prve plivačke i kajakaške zaveslaje, da bi kasnije, mnogi među njima, postizali vrhunske sportske rezultate. Baš u ovoj kućici sazrela je ideja za osnivanje Kajakaškog kluba “Drina”, čiji su kajakaši od osnivanja doneli našem gradu bezbroj pobeda i medalja iz zemlje ali i Evrope.
Na žalost, nepredvidiva i neukrotiva Drina, ume svojom divljom prirodom da vrlo neprijatno iznenadi, veliki vodostaji više puta su plavili, rušili i odnosili kućicu, ali ju je Gljiva uvek popravljao, vraćao staru i podizao novu. U decembru 1999. nabujala Drina je po peti put odnela kućicu.
Na obnovu kućice se čekalo sve do 2005 godine. Po šesti put je obnovljena kada su na stenčici izlivene dve stabilne betonske grede kao čvrsta osnova za postavljanje drvenog objekta. Nažalost, 2010. kućica je ponovo otišla niz Drinu.
U 2011. godini kućica ponovo krasi reku Drinu i stoji kao prepoznatljiv simbol Bajine Bašte i idealan odmor svima koji do nje uspeju doći. Više o Kućici na Drini
Manastir Rača
Pored rečice Rače, a u neposrednoj blizini Bajine Bašte nalazi se srednjevekovni manastir Rača. Ovaj manastir je zadužbina kralja Dragutina Nemanjića ( monaško ime Teokstit ). Dragutin je na presto došao 1276.god. da bi zbog zdravstvenih prolema bio prinuđen da presto ustupi 1282.god svome mlađem bratu Milutinu. Rača je dobila naziv po imenici rak, koja je predslovenska i koju danas imaju svi slovenski jezici.
U XVII veku počinje opšti rad u prepisivanju i umnožavanju knjiga, a tome su se pridružili i monasi manastrira Rače. Osnovana je prepisivačka škola koja je radila u skitu Sv.Đorđa u Banji. U podnožju Banje teče rečica Rača., pored samog svetilišta, iz dubine planine izvire vrelo koje se zove Lađevac koje ima lekovita svojstva te se zbog toga lokalitet i naziva banjom. Pominju se do1690. godine prepisivači: Ćirjak, Hristofor, Simeon, Teodor, Silvestar, Prohor, Arsenije, Isak, Josif i drugi. Blagodareći njihovoj molitvenoj predanosti pisanju, nastala je posebna škola srpske pismenosti i kulture, a boljih i većih pisaca u ono vreme nije bilo. Do sada je otkriveno 40 zapisa i oko 15 bogoslužbenih knjiga koje su nastale u Rači odnosno u skitu Sv.Đorđa. Izvarednom kaligrafijom i iluminacijom izdvajao se posebno Hristifor Račanin.
